Pompa Multi IP 1000 inox 230V IBO

Pompa Multi IP 1000 inox 230V IBO

Pompa, którą właśnie oglądasz może być świetnym rozwiązaniem na wypadek suszy. Jeśli na działce masz studnię kopaną lub inne źródło czystej wody (rzeka, strumyk, staw, jezioro), to oferowana pompa pozwoli Ci tanio i sprawnie wykorzystać tę wodę do podlewania. Twoje rośliny lub trawnik z pewnością będą za to bardzo wdzięczne.

Ważnymi zaletami tej pompy są bardzo dobre parametry: potrafi ona pompować wodę z wydajnością aż do 100 litrów na minutę - rzeczywista wydajność zależy między innymi od ciśnienia pracy. Pompa Multi IP 1000 Ibo jako jedna z niewielu pomp zatapialnych potrafi wytworzyć ciśnienie na tyle duże ciśnienie, żeby poprawnie działały zraszacze (w zależności od parametrów mogą to być nawet 2-3 zraszacze jednocześnie). 

Inną ważną zaletą jest solidne wykonanie tej pompy: wirnik i obudowa wykonane są ze stali nierdzewnej, w uzwojeniu silnika zamontowane jest zabezpieczenie termiczne, pompa jest również zabezpieczona przed pracą na sucho dzięki wyposażeniu w sterownik pływakowy.

Dodatkowe informacje:

• pompa posiada przewód elektryczny zakończony wtyczką
• pompa jest niewielka (średnica wynosi 18 cm, a wysokość 41 cm) i lekka (10 kg), na górze korpusu znajduje się gwint, do którego łatwo można podłączyć przewód, na przykład rurę PE. Ta przemyślana konstrukcja pozwala na zastosowanie pompy nawet w dość wąskich miejscach, przy czym należy pamiętać o zapewnieniu odpowiedniego miejsca dla pływaka.
• korzystanie z pompy jest proste, warto jednak zapoznać się z dołączoną instrukcją obsługi

Pompa ta może znaleźć wiele zastosowań: podlewanie ogrodu, wylanie wody z zalanego pomieszczenia, napełnienie basenu itp. Biorąc pod uwagę jej dobre parametry i niewysoką cenę, warto rozważyć jej zakup. Pompy tego typu są już dostępne w ofercie naszego sklepu od lat i cieszą się dobrą opinią wśród naszych klientów.

Podlewanie bezpośrednio z pompy

Pompa służąca do zasilania instalacji nawodnieniowej może być różnego typu, w zależności od źródła wody. Najpopularniejszym rozwiązaniem jest woda studzienna, która będzie pobierana za pomocą pompy głębinowej lub ssącej – wówczas, kiedy lustro wody w studni jest wysokie. Pompa ssąca umieszczona na brzegu lub pompa zatapialna będzie dobrym rozwiązaniem do pompowania wody ze zbiorników wodnych, takich jak stawy czy sadzawki. Urządzenie w układzie podlewającym zazwyczaj podłącza się do sterownika, który załącza je według wprowadzonego programu lub – jeśli sterownik zintegrowany jest z czujnikami wilgotności gleby – w momencie spadku wilgotności gleby poniżej zaprogramowanej wartości. Dla poprawy bezpieczeństwa pracy urządzenia można użyć automatycznego wyłącznika, który ochroni pompę nawadniającą przed pracą na sucho. W wyżej wymienionych systemach ciśnienie wody w układzie nawadniającym jest zależne wyłącznie od pracy pompy, która z kolei jest wyznaczona wydajnością źródła wody. Ażeby jednak zapewnić sobie wysokie ciśnienie wody do podlewania, warto sięgnąć po inne rozwiązanie, jakim jest hydrofor.

Pojemny hydrofor – bufor wody do podlewania

W automatycznych systemach podlewania podstawą jest zapewnienie stałego, odpowiednio wysokiego ciśnienia wody zasilającej układ podlewający. Najlepiej do tego celu nadaje się duży hydrofor. Jakie są zalety takiego rozwiązania? W pierwszej kolejności pompa zasilająca duży zbiornik hydroforowy będzie włączała się rzadziej niż ta, która zasila mały zbiornik. Pozwoli to nie tylko na oszczędność prądu, ale także korzystnie wpłynie na żywotność samej pompy, która ma określoną liczbę cykli włączania/wyłączania w ciągu godziny. W czasie długiego pobierania wody do podlewania jej większość wypłynie ze zbiornika pod dużym ciśnieniem. Takie rozwiązanie będzie szczególnie wskazane w przypadku automatycznych systemów zraszających, wykorzystywanych do podlewania trawników, które do prawidłowej pracy wymagają odpowiednio wysokiego ciśnienia wody zasilającej. Instalacje, takie jak np. nawadnianie kropelkowe czy linie kroplujące z kompensatorami, do prawidłowej pracy nie wymagają tak wysokiego ciśnienia wody, jak zraszacze, jednak duży zbiornik hydroforowy zapewni odpowiedni zapas wody do podlania roślin, czasami bez konieczności uzupełniania jej w czasie podlewania. Pompa zostanie załączona dopiero wówczas, kiedy po opróżnieniu zbiornika dojdzie do spadku ciśnienia w instalacji i samo podlewanie nie będzie już tak efektywne.

Jeśli wielkość zbiornika hydroforowego zostanie dobrana w taki sposób, by wody wystarczyło na jednorazowe podlanie całego ogrodu, można zainstalować pompę zasilającą o niedużej mocy, która będzie powoli go napełniała. Rozwiązanie to jest szczególnie wskazane wszędzie tam, gdzie studnie charakteryzują się niską wydajnością lub kiedy woda do podlewania pobierana jest niewielkiego stawu czy innego zbiornika wodnego. Ponadto, dzięki zainstalowaniu słabszej pompy, dodatkowo zmniejszone zostanie zapotrzebowanie na prąd elektryczny. Zbiorniki o dużej pojemności są w stanie utrzymywać przez dłuższy czas odpowiednie ciśnienie wody w instalacji bez konieczności uruchamiania pompy dostarczającej wodę. Zbyt mała, w relacji do zapotrzebowania na wodę, objętość zbiornika hydroforowego, może skutkować częstym załączaniem pompy, co źle wpłynie na jej żywotność. Do podlewania w zupełności wystarczy zbiornik hydroforowy ocynkowany, a ponieważ nie ma on gumowej membrany, może z powodzeniem zostać umieszczony na zewnątrz budynków, praktycznie tylko pod zadaszeniem. Taki zbiornik hydroforowy, podobnie jak rury doprowadzające wodę oraz instalację nawodnieniową, należy opróżnić do sucha przed mrozami.

Uzdatnianie wody do podlewania

W przypadku, kiedy pobierana woda studzienna ma wysoką zawartość żelaza i manganu, w układ pomiędzy zbiornikiem hydroforowym a ujęciem wody warto włączyć odżelaziacz wody. Urządzenie to zmniejszy zawartość żelaza i manganu, dzięki czemu przewody instalacji nawodnieniowej znacznie dłużej będą pełniły swoją funkcję i rzadziej trzeba będzie je czyścić lub wymieniać. Odżelaziacz przyda się także wtedy, kiedy wraz z nawodnieniem prowadzone jest też nawożenie roślin. Wodę z odżelaziacza najlepiej gromadzić w zbiorniku, z którego będzie ona pobierana, ponieważ ciśnienie wody wychodzącej z odżelaziacza zazwyczaj jest zbyt niskie, by wydajnie zasilić nawodnienie. Żeby zapewnić odpowiednie ciśnienie wody w instalacji nawodnieniowej, konieczne może być wówczas zastosowanie drugiej pompy – zasilającej bezpośrednio układ nawadniający.

Przygotowanie układu nawadniającego to duże ułatwienie w podlewaniu ogrodu, zaś zautomatyzowanie tego zadania pozwoli na radowanie się pięknym ogrodem niezależnie od okoliczności. Więcej informacji o zbiornikach hydroforowych i odżelaziaczach znaleźć można na stronie dostudni.pl.

Mimo że w ostatnich latach zimy są coraz łagodniejsze, nie można zaniedbywać właściwego przygotowania ogrodu do tej pory roku. Zabezpieczyć należy nie tylko rośliny, ale i infrastrukturę techniczną, szczególnie systemy nawadniające. Trzeba o nich pamiętać, ponieważ są one szczególnie narażone na uszkodzenia powstające w wyniku zamarzania wody.

Dlaczego trzeba przed zimą zabezpieczyć sprzęt nawadniający?

Zabezpieczenie sprzętu nawadniającego jest konieczne, ponieważ powstający lód może go uszkodzić lub wręcz rozsadzić. Wiąże się to ze zjawiskiem zwiększania objętości zamarzającej wody. Najprostszym sposobem na zabezpieczenie drobnych narzędzi nawadniających: pistoletów, zraszaczy, prostych sterowników, elektrozaworów oraz węży ogrodniczych, jest opróżnienie ich z wody oraz umieszczenie w nieprzemarzającym zimą pomieszczeniu, np. piwnicy, budynku gospodarczym czy garażu.

Należy również pamiętać o zabezpieczeniu wyprowadzonych na zewnątrz budynków ujęć wody. Można je starannie izolować pianką czy folią bąbelkową, ale najprościej jest zakręcić dopływ wody zaworem zlokalizowanym w środku budynku, odkręcić kran na zewnątrz tak, by spłynęła z niego woda, a następnie otwarty kran przedmuchać powietrzem pod ciśnieniem, by usunąć resztki wody. Opróżniony i otwarty kran można wówczas zostawić na zimę bez ryzyka rozsadzenia zaworu.

Jednak w ogrodach, sadach czy jagodnikach instalacje nierzadko są zainstalowane na stałe, dlatego ich przygotowanie do zimy jest bardziej pracochłonne.

Ochrona instalacji nawadniających

Linie nawadniające rośliny są w ogrodach, sadach, winnicach czy jagodnikach zazwyczaj instalowane na stałe. W ogrodach umieszcza się je na powierzchni gleby, maskując mulczem, korą lub innymi materiałami. Czasami węże nawodnieniowe zakopuje się w glebie, np. w przypadku systemów nawadniania trawników. W uprawach produkcyjnych węże doprowadzające wodę również zazwyczaj zakopuje się pod ziemią, a węże kroplujące lub rury, do których podłączone są kroplowniki, umieszcza się na jej powierzchni lub czasem podwiesza nad powierzchnią gleby.

W dobrze zaprojektowanych układach na końcach przewodów zazwyczaj instaluje się zawory odwadniające, po których otwarciu woda spłynie samodzielnie. Jednak rzadko kiedy warunki są tak dobre, by cała woda znajdująca się w rurach spłynęła sama i dlatego konieczne jest przedmuchanie rur z użyciem sprężonego powietrza. Kompresor, najlepiej olejowy o dużej pojemności (25, a nawet 50 litrów) do instalacji nawodnieniowej podłącza się przez specjalne złącze lub – kiedy go brakuje – przez złączkę samodzielnie zainstalowaną na rurze doprowadzającej wodę. Po napełnieniu zbiornika powietrzem powoli wtłaczamy powietrze do rur. Najpierw można zaobserwować wypływającą ze zraszaczy lub kroplowników wodę, następnie pojawia się mgiełka, a na koniec procesu słychać tylko syk powietrza. W przypadku nawodnień trawnikowych z wynurzającymi się zraszaczami koniec usunięcia wody jest widoczny, kiedy zraszacze schowają się w trawie mimo ciągłego dopływu powietrza. Należy odwadniać po kolei wszystkie sekcje systemów nawadniających, przy czym warto pamiętać, że w liniach kroplujących ciśnienie nie powinno przekraczać 2,5 bara, zaś w sekcjach ze zraszaczami 4 barów. Pozwoli to na uniknięcie uszkodzenia elementów takich jak elektrozawory oraz połączenia między rurami.

Zabezpieczona przed zimą instalacja „odwdzięczy się” w następnym sezonie bezawaryjną pracą już od samego początku sezonu wiosennego. Natomiast zaniedbanie zazwyczaj kończy się uszkodzeniem poszczególnych elementów i poniesieniem dodatkowych kosztów ich naprawy lub wymiany.

Powtarzające się niedobory wody obejmują coraz większe obszary Polski. Problem ten jest szczególnie widoczny w rolnictwie, którego istnienie zależy od dostępu do nadającej się do użycia wody. Braki w dostawach wody dotykają też mieszkańców miast, gdzie zdarzają się wyłączenia dostaw wody wodociągowej, a woda do celów bytowych dostarczana jest beczkowozami. W związku z tym warto już teraz rozsądnie gospodarować dostępnymi zasobami wody nawet w skali gospodarstwa domowego.

Przyczyny niedoborów wody

Sytuacja hydrologiczna na terenie Polski wynika z wielu czynników. Pierwsze z nich to suche lato i jesień ubiegłego roku oraz ciepła i bezśnieżna zima. Kolejne to niedobory opadów atmosferycznych w pierwszej połowie roku. Problemy te będą narastać, szczególnie że temperatury z roku na rok są coraz wyższe, a opady zmieniają swój charakter. Normą stają się zimy bez śniegu lub z krótkim czasem zalegania pokrywy śnieżnej. Okresy bez deszczu mogą sięgać wielu tygodni, z kolei opady coraz częściej mają charakter nawalny, skutkiem czego większość wody spływa po powierzchni gleby do rzek i strumieni, zamiast w nią wsiąkać.

Deficyt wody pogłębia też źle prowadzona gospodarka wodami opadowymi. Obecnie są szybko odprowadzane do rzek, którymi bezproduktywnie spływają do morza.

Skutki braku wody

Dla mieszkańców terenów zurbanizowanych: miast, przedmieść oraz wsi, najbardziej uciążliwe skutki suszy to suche studnie lub niskie ciśnienie w sieciach wodociągowych, w wyniku czego w mieszkaniach brakuje wody, szczególnie na wyższych piętrach budynków.

Jednak najbardziej widocznymi dla wszystkich konsekwencjami braku wody są rosnące ceny żywności. Brak wody w okresie wegetacji skutkuje obniżeniem wielkości plonów i pogorszeniem ich jakości lub wręcz zniszczeniem upraw. Dlatego by uzyskać plony na zadowalającym poziomie, konieczne jest stałe nawadnianie upraw, często prowadzone z użyciem wody wodociągowej, przez co może brakować jej na cele bytowe.

Ograniczanie skutków suszy

Najprostszym sposobem na ograniczenie skutków braku wody w domu jednorodzinnym lub gospodarstwie rolnym jest wykonanie własnej studni. Najlepszym i najpewniejszym źródłem wody jest studnia głębinowa, która dostarczy wody zdatnej do picia. Wystarczy tylko dobrze wykonany odwiert, by cieszyć się własną wodą. Jednak by woda zachowała jakość, trzeba taką studnię zabezpieczyć głowicą chroniącą jej wnętrze przed zanieczyszczeniami. By wygodnie korzystać ze studni głębinowej, należy zaopatrzyć się w dobrej jakości pompę głębinową, której praca jest sterowana automatycznie i zatrzymuje się w razie spadku poziomu wody w studni.

Do celów nawodnieniowych warto też zbierać wodę deszczową. Mieszkańcy domów jednorodzinnych mogą zbierać deszczówkę do wkopanych w ziemię zbiorników, skąd pobiera się ją do podlewania ogrodów lub do zasilania spłuczek w domach. Właściciele gospodarstw rolnych lub ogrodniczych mogą gromadzić zapasy wody opadowej i pochodzącej z roztopów nie tylko w zamkniętych zbiornikach, ale także w specjalnie w tym celu wykopanych głębokich stawach. Takie rozwiązanie szczególnie dobrze sprawdzi się wszędzie tam, gdzie do nawadniania używa się deszczowni i zraszaczy. W przypadku upraw pod osłonami, w sadach, winnicach i jagodnikach warto wykorzystać oszczędne metody nawadniania, szczególnie nawadnianie kropelkowe.

Zużywaną wodę można powtórnie wykorzystać. Osoby budujące swoje domy mogą np. zainstalować zbiornik na ścieki szare, które nadają się do spłukiwania toalet. Ścieki zaś, po oczyszczeniu w przydomowej oczyszczalni ścieków, można wykorzystać do podlewania trawników i roślin ozdobnych. Dzięki tym zabiegom woda nie marnuje się, lecz jest maksymalnie wykorzystana w domu i w ogrodzie.

Osoby mieszkające w okolicach pozbawionych kanalizacji mają dwie możliwości odprowadzania ścieków z domu: do szamba lub do przydomowej oczyszczalni ścieków. W ostatnich latach coraz więcej osób decyduje się na własną oczyszczalnię, która pozwoli w ekologiczny sposób zagospodarować ścieki powstające w gospodarstwie domowym. Inwestycje te są ułatwione dzięki dostępnym w niektórych regionach samorządowym dotacjom, obniżającym koszt ich wykonania nawet o ponad 50%.

Przydomowe oczyszczalnie ścieków

Wyróżnia się wiele typów przydomowych oczyszczalni ścieków. Drenażowe oczyszczalnie ścieków to rozwiązanie, na które decydują się posiadacze dużych działek lub gospodarstw zlokalizowanych poza obszarami o gęstej zabudowie. Budowa takiej oczyszczalni musi być dopuszczona w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy. Jest kilka warunków, które należy spełnić, by prawidłowo zlokalizować oczyszczalnię na działce. Po pierwsze odległość osadnika od studni musi wynosić co najmniej 15 metrów, zaś drenażu rozsączającego co najmniej 30 metrów. Drenaż rozsączający musi być oddalony od najbliższych drzew i dużych krzewów o co najmniej 3 metry, by uniknąć wrastania korzeni do rur drenażowych. Dużo miejsca wymagają także oczyszczalnie hydrobotaniczne, w których za oczyszczanie ścieków odpowiadają poletka obsadzone odpowiednimi gatunkami roślin.

Na mniejsze działki nadają się oczyszczalnie biologiczno-mechaniczne czy z komorą osadu czynnego. Ścieki w nich ulegają rozkładowi pod wpływem bakterii, zaś oczyszczona woda trafia do studni chłonnej.

Jak wykorzystać wodę z przydomowej oczyszczalni ścieków?

Woda po oczyszczeniu w przydomowej oczyszczalni drenażowej pozbawiona jest zanieczyszczeń stałych, zawiera jednak duże ilości rozpuszczonych związków organicznych oraz mineralnych i przed dalszym użyciem może wymagać doczyszczenia. W tym celu warto wykonać dodatkowy zbiornik, w którym gromadziłaby się wstępnie oczyszczona woda i skąd można by ją pompować do urządzenia doczyszczającego, a następnie do instalacji nawodnieniowej. Woda taka nie może być wykorzystywana do podlewania roślin jadalnych, jednak nadaje się do podlewania trawy czy innych roślin ozdobnych. Trzeba jednak liczyć się z tym, że może mieć niemiły zapach.

Inaczej jest w przypadku oczyszczalni ze złożem biologicznym. Wykorzystywane w takiej instalacji mikroorganizmy mineralizują większość związków organicznych, dzięki czemu woda ma II klasę czystości i nadaje się do podlewania roślin ozdobnych, trawników i drzew bezpośrednio po opuszczeniu bioreaktora.

Najprostszym sposobem podlewania roślin wodą z przydomowej oczyszczalni jest wykorzystanie pompy do wody i polewanie gleby bezpośrednio wężem ogrodniczym. Do podlewania trawników czy innych rozległych upraw można użyć spryskiwaczy. W przypadku kropelkowej instalacji nawodnieniowej cały układ przygotowuje się tak samo jak w przypadku zasilania wodą studzienną lub wodociągową, jednak warto zainstalować dodatkowy filtr, który usuwałby z wody resztki drobnych zanieczyszczeń mogących powodować zatykanie się emiterów z linii kroplującej. Konieczne jest także okresowe płukanie przewodów wodą z dodatkiem preparatów usuwających biofilm mikrobiologiczny, który również stanowi częstą przyczynę zarastania emiterów.

Odpowiednie dbanie o oczyszczalnię ścieków pozwoli na odzyskanie wody ze ścieków i jej ponowne wykorzystanie w ogrodzie.

Odpowiedzialne gospodarowanie wodą w ogrodzie daje przede wszystkim wymierne korzyści finansowe. Ponieważ większość gatunków roślin ogrodowych słabo znosi okresy suszy, konieczne jest zapewnienie roślinom odpowiedniej ilości wody. Najłatwiej to osiągnąć, regularnie podlewając rośliny. Jednak nie zawsze jest to możliwe, czego przykładem są wprowadzane w niektórych miejscowościach ograniczenia w wykorzystaniu wody. Warto zatem wprowadzać do ogrodu techniki pozwalające na ograniczanie strat wody w czasie podlewania roślin.

Jak często trzeba nawadniać ogrody?

Częstotliwość nawadniania ogrodów zależy w pierwszej kolejności od gleby, a w drugiej od uprawianych w nich gatunków i odmian roślin. W najgorszej sytuacji są pod tym względem właściciele ogrodów i działek położonych na glebach lekkich, piaszczystych. Łatwiej jest gospodarować wodą na gruntach próchnicznych lub zawierających glinę czy iły. By zapewnić roślinom odpowiednią ilość wody, lepiej podlewać je rzadziej, ale bardziej obficie lub w przypadku kropelkowych instalacji nawodnieniowych przed dłuższy czas. Pozwoli to wodzie wsiąknąć pod powierzchnię gleby i dotrzeć do głębiej położonych korzeni roślin. Dłuższa praca systemu nawodnieniowego to także rzadsze cykle włączania i wyłączania pomp zasilających instalacje bezpośrednio lub za pośrednictwem domowego hydroforu.

Podlewając rośliny ręcznie, lepiej polewać delikatnie glebę bezpośrednio z położonego na niej węża lub za pomocą specjalnej końcówki ograniczającej rozchlapywanie. Nawadnianie lepiej wykonywać w dni bezwietrzne, by ograniczyć straty spowodowane rozwiewaniem wody, oraz wieczorami lub wczesnymi rankami, kiedy temperatura powietrza jest niższa i straty w wyniku parowania są mniejsze. Jeśli nawadnianie wykonywane jest za pomocą zraszaczy czy deszczowni powodujących zwilżanie liści roślin, lepiej wykonać je rano, by rośliny mogły szybko obeschnąć. Wykonanie takiego podlewania wieczorem zwiększa ryzyko zarażenia roślin przez grzyby patogeniczne.

Prostym sposobem na ograniczenie strat wody w zagonach warzyw, roślin jagodowych czy w rabatach kwiatowych jest użycie specjalnych przewodów nawodnieniowych, które można zakopać pod powierzchnią ziemi. Mogą to być „roszące się” węże ogrodnicze lub przewody linii kroplujących. Dostarczają one wodę bezpośrednio do strefy korzeniowej roślin przy minimalnych stratach spowodowanych parowaniem.

Dobrze jest też ograniczyć parowanie wody z gleby. Najlepiej w tym celu sprawdzają się różnego rodzaju ściółki, przy czym w warunkach niedoboru wody i nieregularnych opadów najlepiej sprawdzą się ściółki mineralne: gruby żwir, małe otoczaki, grys skalny. W odróżnieniu od ściółek organicznych, takich jak kora czy zrębki, nie wchłaniają one wody i może ona swobodnie i bez strat wsiąkać w glebę. Ograniczenie w parowaniu wody z gleby można uzyskać, sadząc rośliny, np. truskawki, w białej włókninie lub tkaninie polipropylenowej. Biały materiał odbija promienie słoneczne, ogranicza przegrzewanie się gleby w strefie korzeniowej i zmniejsza parowanie zarówno gleby, jak i roślin. Dzięki tym zabiegom można zmniejszyć zużycie wody nawet o kilkadziesiąt procent.