Przyczyny problemów z pracą systemów nawodnieniowych
Problemy, jakie mogą dotknąć użytkowników systemów nawadniających, są wielorakie – począwszy od uszkodzenia pompy
zasilającej cały system, przez awarie układów sterujących automatyką nawodnieniową, aż do kłopotów dotykających samą instalację nawodnieniową. Problemy najczęściej pojawiające się w instalacjach to niedrożności, za których powstawanie odpowiadają czynniki fizyczne, chemiczne i biologiczne.
Do pierwszej grupy należą ziarna piasku, słabo rozpuszczalne związki mineralne i drobne cząsteczki gleby. Dostają się one do instalacji zupełnie pozbawionej filtrów, tam, gdzie filtry są uszkodzone lub gdzie parametry dobrano źle w stosunku do zawartości zanieczyszczeń w wodzie.
Wśród zanieczyszczeń chemicznych, najczęściej powodujących zatykanie się instalacji nawodnieniowych, najważniejsze są węglany i wodorowęglany wapnia i magnezu, odpowiadające za twardość wody. Jeśli zawartość jonów wodorowęglanowych jest wyższa niż 350 mg w litrze, taka woda nie może być używana do nawadniania bez uprzedniego uzdatniania. Używanie jej może prowadzić do wytrącania się białych lub szarych osadów zatykających system nawadniający. Zapychanie się ujść kroplowników i kapilar może być też powodowane przez dużą zawartość rozpuszczonego żelaza w wodzie. Kiedy rozpuszczalne, dwuwartościowe żelazo kontaktuje się z powietrzem, dochodzi do jego utlenienia i wytrącenia się formy nierozpuszczalnej, tworzącej osady o rdzawym kolorze. Z zażelazioną wodą można sobie poradzić, stosując odżelaziacz do wody.
Do czynników biologicznych, powodujących zatykanie kapilar, należą bakterie i glony, które rozwijają się wewnątrz przewodów nawodnieniowych, tworzą biofilm na ich powierzchniach, wykorzystują składniki odżywcze z pożywki. Ich obecność często objawia się widocznymi na wylotach kroplowników gęstymi kożuchami koloru zielonego (glony), kremowego, białego lub innego (bakterie).
Czyszczenie systemu nawadniającego
Jeśli układ przewodów nawadniających nie był płukany przed zimą, na wiosnę warto go przepłukać w celu usunięcia
zalegających w nich zanieczyszczeń. Do usuwania mikroorganizmów oraz zanieczyszczeń organicznych trzeba użyć związków silnie utleniających, takich jak podchloryn sodowy czy perhydrol. Z kolei w celu oczyszczenia przewodów z zanieczyszczeń mineralnych trzeba zastosować kwas. W tym celu stosuje się kwas azotowy lub mrówkowy.
Trzeba jednak pamiętać, że wyżej wymienione związki stosowane są w dużych, toksycznych dla roślin stężeniach, dlatego przed każdym zabiegiem trzeba usunąć kroplowniki i kapilary z bezpośredniego sąsiedztwa roślin. Bywa to trudne, jednak w przypadku silnego zanieczyszczenia przewodów może to być jedyna metoda chroniąca nas przed kosztami wymiany całej instalacji.
Czyszczenie przewodów musi poprzedzać ich dezynfekcję.
Dezynfekcję i usuwanie zanieczyszczeń organicznych zaczyna się od napełnienia systemu 15% roztworem podchlorynu sodowego w dawce 3 litrów na 100 litrów wody i pozostawienia w przewodach na 6 godzin. Po tym czasie roztwór usuwa się przez jego wykroplenie z kroplowników i kapilar oraz napełnia system na nowo świeżym roztworem podchlorynu (3 litry na 200 litrów wody). Tym razem roztwór pozostawia się na 24 godziny, a po tym czasie przepłukuje system czystą wodą przy otwartych końcach rur nawadniających. Po płukaniu zamyka się wyloty i przepłukuje kroplowniki czystą wodą. W przypadku stosowania do dezynfekcji perhydrolu stosuje się 0,5 litra tego związku na 100 litrów wody i pozostawia się roztwór na 12 godzin, a dopiero po tym czasie płucze. Perhydrol można jednak stosować w czasie sezonu wegetacyjnego, ponieważ nie ma on tak toksycznego działania na rośliny, jak podchloryn sodowy. Perhydrolu można także używać do dezynfekcji wody do podlewania i fertygacji, dzięki czemu ogranicza się rozwój mikroorganizmów powodujących rozwój biofilmu w wężach i kroplownikach, a także likwiduje się patogeny odpowiedzialne za rozwój chorób.
Dopiero po starannym wypłukaniu podchlorynu lub perhydrolu można przystąpić do czyszczenia przewodów z użyciem kwasu. Stosuje się 38% kwas azotowy w dawce 3 litry na 100 litrów wody. Roztwór pozostawia się na 6 godzin, po tym czasie kropelkuje się go i ponownie napełnia układ takim samych roztworem na 24 godziny. Po tym czasie płucze się przewody i kroplowniki czystą wodą.
Warto też przejrzeć pojedyncze kapilary, wymontować te zatkane i w razie potrzeby przeczyścić je z osadów i innych zanieczyszczeń. Podobnie postępuje się z zatkanymi wężykami.
Inne zabiegi konserwacyjne
W systemach nawadniających ważną rolę odgrywają filtry. Przed sezonem wegetacyjnym należy je przejrzeć i w razie potrzeby wyczyścić. W okresie wegetacyjnym można zastosować co jakieś dwa-trzy tygodnie tzw. czyszczenie zapobiegawcze, które polega na dokładnym przepłukaniu całego układu wodą lub pożywką o ciśnieniu podwyższonym do około 3 atmosfer. Koniecznie jednak trzeba sprawdzić, czy elementy układu nawodnieniowego wytrzymają takie ciśnienie.
Prawidłowo przygotowany przed sezonem wegetacyjnym układ nawodnieniowy pozwoli na prawidłowe zaopatrzenie roślin w wodę i utrzymanie pięknego ogrodu aż do okresu zimowej przerwy.
DoStudni.pl w internecie